Promoting peace and harmony from an Abrahamic perspective

Czym jest pokora?

​

Pokora to cecha skromnego lub niskiego poglądu na swoją wagę. Brak poczucia bycia lepszym od innych.

​

Dlaczego pokora jest ważna?

​

Aby pomóc nam lepiej zrozumieć znaczenie pokory — zastanówmy się nad szkodą, jaką może przynieść arogancja i duma — przeciwieństwo pokory. Jak się czujemy, gdy ktoś mówi lub zachowuje się w sposób, który sprawia wrażenie, że uważa się za „lepszego” od kogoś innego? Kiedy jesteśmy aroganccy lub dumni, jest mniej prawdopodobne, że słuchamy opinii innych, rozumiemy i jesteśmy otwarci na autorefleksję, uważność, mniej prawdopodobne jest, że będziemy otwarci na słuchanie o innych perspektywach „prawdy”, na uczenie się, poprawiając się. Arogancja często prowadzi również do obniżenia poziomu współczującej, pełnej miłości dobroci, którą okazujemy innym, a zatem inni znacznie rzadziej słuchają tego, co mamy do powiedzenia. Uważamy to za krótkotrwały, jeśli w ogóle, sukces w związkach i we wszystkich innych dziedzinach życia.

​

Tak duża część ludzkości jest podzielona. Wiele z tego podziału jest wynikiem konfliktu i wzajemnej zazdrości, dumy i arogancji oraz przekonania, że my mamy rację, a inni się mylą. Wiele z tego wynika z naszego braku pokory, a zatem z naszej niezdolności do odróżnienia dobra od zła. Wraz z pokorą przychodzi świadomość i zrozumienie – bardziej prawdopodobne jest, że będziemy wzrastać duchowo, obejmować, szanować i kochać się nawzajem oraz przebaczać sobie nawzajem – dlatego mniej prawdopodobne jest, że będziemy się spierać lub walczyć o ziemię, władzę lub materialistyczne bogactwo – ponieważ im bardziej jesteśmy pokorni, tym bardziej prawdopodobne jest, że będziemy chcieli dzielić się naszymi błogosławieństwami z innymi, ponieważ czujemy, że mniej na nie zasługujemy lub używamy ich, aby pomóc innym jako sposób na okazanie naszej wdzięczności za nie.

​

Zamiast „obwiniać Boga” za wydarzenia, które dzieją się w naszym życiu, które możemy postrzegać jako negatywne – poprzez pokorę pamiętamy, że On wie najlepiej i że wszystko jest przez Niego rozdawane we właściwej mierze – i że jest Najlepszym z Planistów – i że być może jeśli założymy, że coś jest złe, to w rzeczywistości może być dobre, a jeśli założymy, że coś jest dobre, to w rzeczywistości może to być dla nas złe.

​

Jak może nam pomóc pokora?

​

Wszyscy jesteśmy ludźmi i wszyscy popełniamy błędy. Ludzie mają różne kształty, rozmiary, kolory, pochodzenie — ale wszyscy łączy nas jedna rzecz — nasza dusza i wolność wiary. Kiedy mamy pokorę, jest bardziej prawdopodobne, że rozwijamy się duchowo, ucząc się od siebie nawzajem i na podstawie osobistych doświadczeń życiowych. Co najważniejsze- bardziej prawdopodobne jest, że będziemy w stanie traktować siebie nawzajem tak, jak sami chcemy być traktowani, a zatem odniesiemy sukces we wszystkich dziedzinach życia – szczególnie w „relacji” zarówno ze Stwórcą, jak i Jego stworzeniem.

​

Co sprawia, że ktoś jest „lepszy” od kogoś innego? Wszystkim nam dano prawo do „wierzenia” we wszystko, co nam się podoba, dopóki żyjemy – a niektórzy mogą wybrać to prawo do wierzenia, aby wybrać przekonanie, że są lepsi od innych ze względu na błogosławieństwa, które są  dane im. Ale zaprośmy się nawzajem  zastanowić się przez chwilę; Kiedy wierzymy, że ktoś może być „lepszy” od kogoś innego ze względu na rasę lub kolor skóry lub ze względu na to, jak duże ma materialne bogactwo, lub ze względu na status swojej pracy, lub ze względu na to, jak bardzo jest zewnętrznie atrakcyjny , albo ze względu na pewien talent, który mogliby mieć... - Zadajmy sobie pytanie - czy wybraliśmy kolor naszej skóry, czy też za nas? Gdybyśmy akurat urodzili się w innej rodzinie, w innej kulturze z mniejszym zapasem środków, niż mamy dzisiaj – czy znaleźlibyśmy się w takiej sytuacji, w jakiej się teraz znajdujemy? Czy wybraliśmy naszą edukację, czy też wybraliśmy ją za nas? Jaką kontrolę mamy naprawdę nad naszym materialistycznym bogactwem? - Czy jesteśmy w stanie zabrać go ze sobą do grobów? Czy wybraliśmy wszystkie błogosławieństwa, które wierzymy, że posiadamy, czy też zostały nam dane i wybrane dla nas? Co zrobiliśmy, żeby zasłużyć na te błogosławieństwa? Czy stworzyliśmy nasze talenty, czy zostały nam dane? Jak spędzamy życie, korzystając z tych błogosławieństw – czy używamy ich, by przynieść korzyści sobie, czy też innym, którzy mają mniej szczęścia niż my? Zadawanie tych pytań może doprowadzić nas do uświadomienia sobie, że w rzeczywistości wiele z tego, co mamy w życiu, nie wynika z tego, że na to zasługujemy – może więc pomóc nam być bardziej pokornymi, mniej chwalić się i pragnąć być bardziej wdzięcznymi. Świetnym sposobem na okazanie wdzięczności za nasze błogosławieństwa jest dzielenie się nimi z innymi lub używanie ich w sposób, który pomaga tym, którzy mają mniej szczęścia niż my. W żadnym wypadku nie czyni nas to „lepszymi” od innych, ponieważ ustaliliśmy, że wiele z tego, co ludzie stają się chełpliwe i aroganckie – nie wynika z ich samowystarczalności – więc zobaczmy to bardziej jako test pokory i wdzięczności…

​

Dzięki pokorze łatwiej jest nam zwrócić się do Boga, który jest tym, w którego wierzymy lub nie, i który obdarzył nas błogosławieństwami. Popełnianie błędów jest częścią duchowego wzrostu i rozwoju oraz bycia „człowiekiem”. Dopóki popełniamy błędy z powodu ignorancji, jesteśmy pokorni i zwracamy się do Niego do pokuty i staramy się aktywnie naprawiać nasze drogi, jest znacznie bardziej prawdopodobne, że będziemy w stanie zmienić negatywne w pozytywne i wykorzystać tę zdolność, aby pomagać innym. Dzięki pokorze jesteśmy bardziej skłonni „wybaczyć” innym, którzy nas skrzywdzili, ponieważ unikamy myślenia, że jesteśmy od nich lepsi. Mając zdolność przebaczania innym i przebaczania innym, w naturalny sposób czujemy, że jesteśmy również godni przebaczenia w obecności Boga, a to pomaga poprawić naszą relację ze Stwórcą, Subtelnym, Świadomym.

Zamiast „obwiniać Boga” za wydarzenia, które dzieją się w naszym życiu, które możemy postrzegać jako negatywne – poprzez pokorę pamiętamy, że On wie najlepiej i że wszystko jest przez Niego rozdawane we właściwej mierze – i że jest Najlepszym z Planistów – i że być może jeśli założymy, że coś jest złe, to w rzeczywistości może być dobre, a jeśli założymy, że coś jest dobre, to w rzeczywistości może to być dla nas złe. Kiedy mamy pokorę – nie zakładamy, że znamy wszystkie odpowiedzi. Dlatego łatwiej nam „odpuścić” potrzebę „kontrolowania” tego, nad czym nie mamy kontroli. Dzięki temu, że jesteśmy w stanie odpuścić, jest bardziej prawdopodobne, że odejdziemy od traumatycznych wydarzeń i jak najlepiej wykorzystamy teraźniejszość i przyszłość, zamiast rozpamiętywać uczucia urazy i gniewu z powodu przeszłości. Pozwala nam wziąć większą odpowiedzialność za nasze życie dzięki posiadanym umiejętnościom, zamiast odgrywać ofiarę i obwiniać innych.

​

Ci, którzy w Niego wierzą, uświadamiają sobie poprzez wydarzenia życiowe, jak krótkotrwałe mogą być nasze błogosławieństwa, gdy nie jesteśmy za nie wdzięczni, lub jeśli chełpimy się lub zakładamy, że nasze błogosławieństwa czynią nas lepszymi niż ktokolwiek inny mniej szczęśliwy: Ponieważ w Jego Rękach są panowanie nad wszystkim — daje, komu chce, i zabiera, komu chce.

Dlatego ważne jest, aby przypomnieć sobie, że nie jesteśmy aż tak samowystarczalni lub „kontrolujemy” nasze życie. Mamy wolną wolę, aby móc najlepiej wykorzystać nasze błogosławieństwa, więc okazujmy wdzięczność za nasze błogosławieństwa, używając ich, aby pomóc innym, którzy mają mniej szczęścia niż my. Ale nie patrzmy na innych z góry, bo być może korzystają oni ze swoich błogosławieństw w lepszy sposób niż my, chociaż może nam się wydawać, że jesteśmy bardziej błogosławieni niż oni.

Dla tych z nas, którzy wierzą w Boga: Przesłanie, które możemy otrzymać z pism, które zostały wysłane do ludzkości po przewodnictwo i mądrość - jest to  ostatecznie to nie to, jakie mamy błogosławieństwa, czyni nas lepszymi od kogoś innego, ale to, w jaki sposób wykorzystujemy błogosławieństwa, które mamy, aby czcić Boga i pomagać innym. Tylko Bóg zna nasze intencje i myśli, a Pismo Święte zachęca nas, abyśmy nie osądzali się nawzajem – więc nawet jeśli ktoś „wydaje się” bardziej sprawiedliwy niż ktoś inny – tylko On zna ich intencje stojące za ich czynami – więc może ten, na którego patrzymy na dole czy jest milsze dla Naszego Pana niż my? Może jego intencje są czystsze niż nasze? Bądźmy pokorni i niech On pomoże nam zachować pokorę i zwiększyć naszą pokorę, abyśmy mogli utrzymać dobrą i zdrową relację z Nim i innymi Jego stworzeniem.

​

Jak pokora może pomóc innym?

​

Nasz poziom pokory może ogromnie wpłynąć na naszą zdolność do „łączenia się” z innymi — innymi istotami ludzkimi, bez względu na rasę, religię czy pochodzenie — a także z innymi stworzeniami. Jak czujemy się w obecności tych, którzy są chełpliwi, dumni i aroganccy w porównaniu z tymi, którzy nie popisują się swoimi błogosławieństwami, którzy nie są zbyt dumni, by przyznać się do swoich błędów? Kiedy więc jesteśmy skromniejsi i pokorni, i zachowujemy się w sposób skromny – nie przechwalając się naszymi błogosławieństwami i darami, które być może otrzymaliśmy – pomagamy sprawić, by inni czuli się lepiej w naszej obecności, tak aby czują się bardziej komfortowo i mogą być „prawdziwymi sobą” w naszej obecności. Kiedy czujemy się bardziej komfortowo, gdy możemy wyrażać swoje prawdziwe ja we wzajemnym towarzystwie bez odczuwania dyskomfortu lub bycia pogardzanym – jest bardziej prawdopodobne, że rozwiniemy naszą miłość do innych, a oni rozwiną miłość i współczucie dla nas – jest bardziej prawdopodobne, że będziemy w stanie być wierni sobie i dzięki temu nawiązać trwałe, godne zaufania relacje i być kreatywnymi na wiele sposobów.

Kiedy zachowujemy się w sposób skromny – ułatwiamy innym unikanie uczucia wrogości i zazdrości wobec nas – i dlatego jest bardziej prawdopodobne, że nas „lubią” i są skłonni nawiązać z nami „związek”. Bardziej prawdopodobne jest, że spojrzymy na rzeczy z ich perspektywy, a zatem wysłuchamy ich i zrozumiemy oraz sprawimy, że poczują się kochani i doceniani. Pozwala to innym poczuć się bardziej zdolnymi do bycia sobą, wierzyć w siebie i być kreatywnymi, korzystając z błogosławieństw, które otrzymali, aby pomóc innym, a także nam.

​

Im bardziej stajemy się pokorni – tym bardziej zdajemy sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy częścią jednej duszy – jednej egzystencji i zaczynamy „widzieć” i „słyszeć” i „czuć” nasze otoczenie w sposób, który pomaga „zjednoczyć” nas- koncentrujemy się na tym, co nas łączy, a nie na kłótniach i dzieleniu się z powodu naszych różnic. Zdajemy sobie sprawę, że nie ma innego Bóstwa poza Bogiem – i tylko On ma prawo być czczonym. Pomaga nam „odpuścić” konflikty i gniew na siebie nawzajem, ponieważ rzadziej zakładamy, że mamy rację, a inni się mylą. Zamiast tego, cokolwiek robimy – nie chodzi o zdobywanie siebie nawzajem – ale o zadowolenie Boga i część Jego Boskiej Woli. Pozwalamy Mu osądzać nasze drogi i prowadzić nas, zwracamy się do Niego o pomoc i pomoc, i stajemy się Mu bardziej wdzięczni i dlatego jesteśmy bardziej skłonni Mu służyć zgodnie z naszymi najlepszymi możliwościami.

​

Jak możemy stać się bardziej pokorni?

​

Czasami w życiu dzieją się wydarzenia, które „szokują” nas z naszych założeń, że mamy kontrolę, podczas gdy oczywiście tak nie jest. Wydarzenia życiowe, takie jak utrata ukochanej osoby lub plaga, która niszczy naszą zdolność do samoopieki — mogą pomóc nam przypomnieć, że nie jesteśmy aż tak samowystarczalni i że być może moglibyśmy być bardziej wdzięczni za nasze błogosławieństwa i zaopatrzenie . Utrata bogactwa, zdrowia, życia, dzieci może nam przypominać, że to życie nie jest wieczne i że wszystko, co mamy, uschnie i umrze, i że wszystko, co zabieramy do grobu, to nasze dusze – i dlatego tak jest. ważne, że się tym zajmujemy. Samo to przypomnienie może być dla nas bardzo upokarzające. Dlatego podczas wielkich traumatycznych wydarzeń życiowych chętniej zwracamy się do Boga i prosimy o pomoc. Łatwiej jest nam zapomnieć o Bogu lub „Istocie Wyższej”, gdy rozpraszają nas ziemskie przyjemności i często bardziej prawdopodobne jest, że będziemy za nie niewdzięczni. Jednak tak długo, jak jesteśmy ludźmi – wszyscy będziemy popełniać błędy i stawać w obliczu wydarzeń w naszym życiu, które uważamy za negatywne – dopóki nie zastanowimy się nad nimi i nie nauczymy się od nich, aby się doskonalić, stawać się bardziej wdzięczni, pamiętaj, że zawsze może być gorzej.

Poniższe wskazówki mogą pomóc nam stać się bardziej pokornymi:

​

Zwracając się do Boga o pomoc

​

Poszukiwanie wiedzy i mądrości: Często im więcej się uczymy, tym bardziej zdajemy sobie sprawę, że wiemy bardzo mało.

​

Okazywanie wdzięczności: w chwilach spokoju, ale także w trudnych, jeśli możemy, pamiętając, że zawsze może być gorzej

​

Poprzez refleksję w czasach trudności i strat – aby przypomnieć sobie, że nie mamy całkowitej kontroli nad wszystkim. To może nam pomóc zwrócić się do Boga – który ma ostateczną kontrolę nad Życiem i całym istnieniem

​

Poprzez uważność – kiedy jesteśmy uważni na naszą mowę i zachowanie i staramy się traktować innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani we wszystkim, co robimy – okazujemy pokorę, że nie zakładamy, że jesteśmy lepsi od innych.

​

Poprzez akty miłującej dobroci

​

Poprzez skromność w naszym zachowaniu i słowach: unikanie chełpliwej mowy, ubierania się, chodzenia i zachowywania się w sposób skromny, aby nie sprawić, że inni poczują się, jakbyśmy chwalili się naszymi błogosławieństwami, które zostały nam dane.

​

(Powyższe pisma są oparte na przemyśleniach dr Lale  Tuner)

​

​

Pismo Święte cytuje „Pokorę”.

„Kiedy przychodzi pycha, przychodzi hańba, ale z pokorą przychodzi mądrość”. Przysłów 11:2  

​

„Pycha poniża człowieka, ale pokorni w duchu zyskują zaszczyt”. Przysłów 29:23  

​

„Pokora jest bojaźnią Pana; jego zarobkami są bogactwo, honor i życie. Księga Przysłów 22:4

​

„Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla waszych dusz. Bo moje jarzmo jest łatwe, a moje brzemię lekkie. Mateusza 11:29-30  

​

„Przed upadkiem serce jest wyniosłe, ale pokora poprzedza honor”. Księga Przysłów 18:12  

​

Siadając, Jezus zawołał Dwunastu i powiedział: „Kto chce być pierwszym, musi być ostatnim i sługą wszystkich”. Marka 9:35  

​

„Więc gdy dajesz potrzebującym, nie obwieszczaj tego trąbami, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby inni byli uhonorowani. Zaprawdę, powiadam wam, otrzymali w pełni swoją nagrodę. Mateusza 6:2  

​

„Pouczeniem mądrości jest bać się Pana, a pokora ma pierwszeństwo przed honorem”. Przysłów 15:33  

​

„Dobry i prawy jest Pan; dlatego poucza grzeszników o swoich drogach. Prowadzi pokornych w słuszności i uczy ich własnej drogi”. Psalm 25:8-9  

​

„Wtedy rzekł do nich: „Kto przyjmuje to małe dziecko w moim imieniu, mnie przyjmuje; a kto mnie przyjmuje, przyjmuje tego, który mnie posłał. Bo najmniejszy z was wszystkich jest największy” ( Łk 9:48 ).  

​

„Musi stać się większy; Muszę stać się mniej. Jana 3:30  

​

„Bo nawet Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, ale aby służyć i oddać swoje życie na okup za wielu”. Marka 10:45

​

„Teraz ja, Nabuchodonozor, wysławiam, wywyższam i wysławiam Króla niebios, ponieważ wszystko, co czyni, jest słuszne i wszystkie jego drogi są sprawiedliwe. A tych, którzy chodzą dumnie, potrafi się pokory'. Daniela 4:37  

​

„Nie nam, Panie, nie nam, ale Twojemu imieniu niech będzie chwała z powodu Twojej miłości i wierności”. Psalm 115:1

​

„Kiedy pościsz, nie bądź posępny, jak robią to hipokryci, bo szpecą swoje twarze, aby pokazać innym, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam, otrzymali w pełni swoją nagrodę. Mateusza 6:16

​

„Biada tym, którzy kłócą się ze swoim Stwórcą, którzy są tylko skorupami garnków wśród skorupiaków na ziemi. Czy glina mówi garncarzowi: „Co robisz? — Czy w twojej pracy jest napisane: „Garncarz nie ma rąk”? Izajasza 45:9  

​

„Teraz, kiedy Ja, wasz Pan i Nauczyciel, umyłem wasze stopy, powinniście także sobie nawzajem myć nogi. Jana 13:14 | NIV

Chodź; kłaniajmy się w uwielbieniu, klęknijmy przed Panem, naszym Stwórcą”. Psalm 95:6

​

„Pan zsyła ubóstwo i bogactwo; poniża i wywyższa”. 1 Samuela 2:7  

​

„Raduj się wielce, Córko Syjonu! Krzycz, córko Jeruzalem! Oto twój król przychodzi do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski, pokorny i jadący na osiołku, na źrebięciu osła. Zachariasza 9:9  

​

– Nie tak z tobą. Zamiast tego, kto chce stać się wielkim wśród was, musi być waszym sługą, a kto chce być pierwszy, musi być waszym niewolnikiem'. Mateusza 20:26-27  

​

„Czym jest ludzkość, że o nich pamiętasz, istotami ludzkimi, którymi się o nich troszczysz?” Psalm 8:4  

​

„Sługami Miłosiernego są ci, którzy chodzą po ziemi w pokorze, a kiedy nieświadomi zwracają się do nich, wypowiadają słowa pokoju”. Koran 25:63

​

'Wzywaj twego Pana z pokorą i na osobności. Zaprawdę, nie miłuje przestępców. Koran 7:55

​

'Pamiętajcie o waszym Panu w sobie z pokorą i na osobności, nie ogłaszając tego rano i wieczorem, i nie bądźcie wśród niedbałych!' Koran 7:205

​

„Opuśćcie swoim rodzicom skrzydło pokory z litości i powiedz: Panie mój, zmiłuj się nad nimi, tak jak mnie wychowywali, gdy byłem mały”. Koran 17:24

​

„Doprawdy odnoszą sukcesy wierzący, którzy ukorzą się w swoich modlitwach”. Koran 23:02

​

„I nie odwracaj twarzy od ludzi z pychą, ani nie chodź zuchwale po ziemi. Zaprawdę, Bóg nie lubi każdego aroganckiego pyszałka. Koran 31:18

​

'I wysłaliśmy już posłańców do narodów przed wami, a potem uchwyciliśmy ich ubóstwem i trudem, aby być może się upokorzyli'. Koran 6:42

​

„Daj dobrą nowinę pokornym”. Koran 22:34

​

'Zaprawdę, ci, którzy uwierzyli i czynili dobre dzieła i ukorzyli się przed swoim Panem - to są towarzysze Raju; będą tam przebywać na wieki”. Koran 11:23

​

​